Foto van Pixabay

​Hij stond naast me te wiebelen, die jongen van 6 in Grade 1 met een enorme woordenschat en grote kennis maar die zinnen schrijven nog moeilijk vond. Met name het op papier krijgen van al zijn ideeën ging hem niet snel en goed genoeg. Qua lezen en spellen was hij een jaar vooruit, en daarom voor taal in een hogere groep geplaatst. Met een potlood in mijn hand las ik hem de 3 doelen van de rubric (een soort scorekaart) een voor een voor met de criteria die er achter stonden. We bekeken zijn geschreven werk en bespraken samen of we vonden dat het op niveau 1,2 of 3 gehaald was voor ik het omcirkelde, en wat hij evt. een volgende keer nog wilde leren of anders doen. Tijdens de oudergesprekken zouden de portfolio’s met daarin het gemaakte werk en de rubrics aan de orde komen. (een voorbeeld van een rubrik zie je halverwege dit filmpje: Kindergarteners As Experts - Celebrations of Learning

Kinderen die gewend zijn de meeste dingen in een keer te kunnen, kunnen wel eens in de valkuil van het aan-uitknopje belanden.

Bij mijn school maakten we o.a. gebruik van rubrics. Dit is een van de vele manieren waarop je kinderen kunt laten ervaren dat leren een continuüm is, zoals een lijn waar we steeds verder van het nulpunt geraken. Een nulpunt waar we staan als we vinden dat we het nog niet kunnen of als we het eigenlijk nog nooit gedaan hebben. We mogen dus onderzoeken en proberen, om zo steeds een beetje beter te worden. Soms is er al een eindpunt in zicht waar we tevreden mee zijn, soms proberen we nog wat langer.

Het werken met de lijn kun je ook thuis uitproberen met smileys, hoeveel jij en je kind er kiezen bepalen jullie.

Een andere manier die je ook in de klas kan inzetten is om een cultuur te creëren waar kinderen elkaar tips leren geven, zoals je in het filmpje van Austin's Butterfly - Models, Critique and Positive Feedback kunt zien. Ook dan zie je kinderen steeds minder het aan-uitknopje gebruiken.
​